КРЕАТИВНО ПИШУВАЊЕ

Драги мои писатели и читатели, Ви благодарам на сите кои веќе три години не следите, не поддржувате и ни давате мотивација за нови програми. Оваа 2024 ја завршуваме со три заокружени Работилници. Од страна гледано тоа можеби не е голем број, но за мене е, затоа што десетина писатели ни ја дадоа довербата да ѕирнаме во нивните души.  Оваа година, на мое огромно задоволство, поголема посетеност имаа индивидуалните часови со специјален менторски пристап. Во 2025 ќе започнеме со една брза програма од само 5 модули, кои ќе траат само еден месец. Прв модул 25.01.2025, 19-21.30 ^^^ онлине^^^ тема: Расказ Втор модул 01.02.2025 19-21.30 ^^^ онлине^^^ тема: Реалистичен роман Трет модул 08.02.2025, 19-21.30 ^^^ онлине^^^ тема: Научно фантастичен роман Четврт модул 15.02.2025, 19-21.30 ^^^ онлине^^^ тема: Драма Петти модул 22.02. 19-21.30 ^^^ онлине^^^ тема: Книжевност за деца *бонус, бесплатен модул (само за оние кои сакаат)^^^интерактивно предавање со физичко присуство ^^^28.02.2025^^^тема: ...

Низ социјалните мрежи циркулираат илјадници содржини, поткасти, видеа, книжарниците се преполни со шарени и светкави книги, а јас секој ден добивам тахикардии и шокови кога ќе ја видам негацијата споена со глаголот или степенот одвоен од придавката.  Во морето нови медиумски девојки и момчиња не се издвојува ниту еден кој го владее македонскиот литературен јазик со сите негови правописни правила. Како станавме толку неписмени? Или отсекогаш сме биле, само сега тоа е видливо и без срам се пласира како нормална медиумска содржина? Порано барем весниците и телевизиите ангажираа писмени новинари, сега на вести секој втор збор е изговорен или погрешно напишан. Зошто телевизиите и весниците немаат лектори?  Не знам како е во другите земји, но овде во оваа земја каде македонскиот јазик го зборуваат едвај два милиони луѓе, правописот и правоговорот на новите новинари, водители и инфлуенсери е на исклучително ниско ниво. Мешањето на вокабуларите на улицата и универзитетот,  неумес...

  Драги мои, Во последните три и пол години низ Работилницата за креативно пишување поминаа триесетина писатели во подем, како што јас љубам да ги наречам, иако многу од нив беа веќе оформени писатели со соптвен стил. Поголем дел од моите драги писатели ги посетуваа групните предавања каде бескрајно се забавуваме, се смеевме, но и страсно работевме. Помалиот дел од писателите, оние кои сакаа повисок степен на перфекционирам, се одлучуваа да создадам за нив  Програма за   индивидуален менторски пристап  која јас несебично ја адаптирам за секој посебно, во зависност од авторските преференци, искуството и претходно напишаниот материјал.  Мислењата на дел од моите досегашни студенти за Работилницата за креативно пишување можете да ги прочитате тукa  https://www.facebook.com/profile.php?id=100064060481184&sk=reviews  Како што споменав групните часови се многу забавни, динамични, на нив учиме, пишуваме, се критикуваме меѓусебно, но и растеме и созда...

Мо-Ре и Мо-Ав беа браќа. Родени. Се родија и израснаа во Земјата на Сонцето и Градот на смогот. Мајка им мајчински ги галеше, татко им татковски ги караше, но и двајцата добро ги воспитуваа- да го разликуваат доброто од злото. Сепак, кога пораснаа луѓе, што се вели возрасни и разумни, почнаа многу да се разликуваат. Мо-Ре си живееше во стан од 68,54 м2 во центарот на градот, убав, комфорен, со терасичка. Си одеше на работа во една фирма за Веб дизајн и си работеше кога осум, кога десет, а богами и дванесет часа. Иако одеше малку поднаведнато, со спуштен поглед и имаше мали уши, ситни очи и стиснати усни, не беше ниту глупав ниту зол. Едноставно не сакаше да гледа некои работи што се случуваа околу него, па инстиктивно ги затвораше очите. Не сакаше ниту да слуша за нештата што му предизвикуваа непријатност и често си ги покриваше ушите со дланките. Мо-Ре најмалку сакаше да зборува за работите кои му се гледаа нелогични и тогаш цврсто ги стискаше усните во права танка линија. Иако не...

  Силна детонација ја преплаши и таа ги отвори очите. Се најде во темна просторија со сноп светлина , мувлосани ѕидови и рамномер ни зву ци на кап ење кои завршува а во вирче.   Детонација - звук на громогласно кивање од кое се затресе целата просторија. Се допира себе си и не знае каде се наоѓа. Последно што го памети е модната писта по која што грациозно оди. Облечена во најновиот модел кој гордо го прикажува на пистата. Оди со мачкин од на високите потпетици. Одмавнува грациозно со главата, лелеавата руса коса свиленкасто ја гали по голите сатенски раменици. Рефлектори, ритмична музика. Оди зад сцената и наеднаш мрак. Нешто и се лепи на рацете. Не може да види, очите и се потечени. Крв? Пот? Се допира по телото . Одекнува нечие г ромогласно кивање . Н е е сама во собата. Два трошни кревети, на едниот речиси неподвижно лежи таа. Конечно го подотворa едното око и гледа силуета. Дебела топчеста силуета на креветот спроти неа. „ Која си ти ? З ошто си овде? Как...

    „На здравје“, рече црнокосата убавица на искршен англиски јазик сместена на импровизираниот кревет до мене откако кивнав три пати рафално. Тоа беа првите зборови што ги слушнав од неа од моментот кога нѐ затворија во оваа мрачна мала просторија со студени и влажни ѕидови и мирис на мувла. Не дека проплакав за муабет со непознат, но сепак, таа беше единствената жива душа тука, која ме потсетуваше дека и јас сум уште жива. „Ти благодарам“, ѝ одговорив и продолжив во мислите да создавам отвор од малата дупка во ѕидот во која зеев, небаре хипнотизирана. Бев изморена од сѐ – од танцување во загушливите мрачни барови во кои се чувствуваше повеќе алкохол одошто кислород, од еврата кои ми ги туткаа во градникот и очекуваа да им седнам в скут, од валканите рачишта кои ме допираа секаде каде што ќе посакаа, од утрата за кои ми беа потребни барем две линии од оној фин бел прашок за да ги издржам без да бидам наполно свесна за она што се случува, од Митат кој собираше сѐ што ќе ...